Οι μαθητές της σχολικής χρονιάς 1954

Τρίτη 29 Ιουνίου 1954. Ο καιρός περνά και με τον ερχομό του καλοκαιριού, αφού για μια σχολική χρονιά ο δάσκαλος Αντώνης Τρούλλος δίδαξε στηρίζοντας την ακριτική μας κοινότητα, φτάνει και η στιγμή της αποχώρησής του, ημέρα εορτασμού των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου.

«Μια ολόκληρη σχολική χρονιά έκλεινε το σκηνικό της, σε δευτερόλεπτα!» σημειώνεται στον επίλογο του βιβλίου «Απ’ το ημερολόγιο ενός δασκάλου», Αθήνα 1994. Το κείμενο, που ακολουθεί με έντονη τη συναισθηματική φόρτιση, είναι χαρακτηριστικό:

«Στο τέλος μ’ ένα απέραντο εγκάρδιο αποχαιρετιστήριο ευχαριστώ, προσπαθώ να κάνω το χρέος μου και να αποτυπώσω μέσα στο μυαλό μου, τις βιβλικές μορφές των γερόντων, τα ροδοκόκκινα και τρυφερά πρόσωπα των μικρών παιδιών.

Όσος χρόνος περισσεύει μέχρι την αναχώρηση, τον χρησιμοποιώ για να περάσω απ’ το σπίτι του καθ’ ενός και να του σφίξω θερμά το χέρι. Το μεσημέρι όλοι θέλουν να μου κάνουνε το τραπέζι.Τελικά θα φάω στο σπίτι του αξέχαστου και ευγενικού πατριώτη Βασ. Καραγιάννη, που του χρωστώ ευγνωμοσύνη, για τη συνεχή εξυπηρέτηση και εγκάρδια φιλοξενία του.

Τελευταίες στιγμές πια, μέσα στο μικρό μα χαρούμενο και φωτεινό γραφείο αλλάζω ακόμα τις πληγές δύο τραυματιών, για να μη ξεχνώ και τα ιατρικά μου καθήκοντα. Στις δύο το μεσημέρι κλειδαμπαρώνω το Σχολείο και παραδίδω τα λουκέτα και τα κλειδιά στον Πρόεδρο της Σχολικής Εφορείας (σ.σ. Βασ. Καραγιάννης). Μα ακριβώς αυτή την ώρα αποκαλύπτεται η μεγαλοψυχία των κατοίκων και των παιδιών…

Έξω στην πλατεία - στην πλατεία που δημιουργήθηκε με την επιμονή μου και την αγάπη μου - έχουν μαζωχτεί αρκετοί κάτοικοι. Όλοι επιθυμούν να μ’ αποχαιρετήσουν εγκάρδια. Αρχίζω πρώτα ν’ αγκαλιάζω την πιο γερόντισσα. Εκείνη τη γιαγιά - Βάβω των (90) χρόνων που κλαίει με παράπονο γιατί θα χάσει τη συντροφιά μου. Και θαρρώ πως δεν είχε άδικο. Γιατί αυτή ήταν πάντα η πιο κοντινή γειτόνισσα και η αμετακίνητη ανθρώπινη σιλουέτα, μέσα στη βαρυχειμωνιά και στη χιονισμένη απομόνωση.

Χαιρετώ μετά τους γονείς - τους γέροντες και όλα τα παιδιά του Σχολείου. Κανείς δεν έχει το κουράγιο να μου πει δυο λόγια. Μιλούσε όμως η καρδιά τους με κείνα τα ζεστά δάκρυα που κατρακυλούσαν συνέχεια! Ώρα λειτουργίας και τέλεση θρησκευτικής λατρείας, έμοιαζε αυτή η αλησμόνητη ιερή στιγμή. Πολλοί με συνόδεψαν ως πέρα μακριά στα δύσβατα μονοπάτια.»


ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ:

ΚΡΙΚΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ του Παναγιώτη
ΜΥΖΗΘΡΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ του Δημητρίου
ΜΥΖΗΘΡΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ του Δημητρίου
ΚΑΡΑΝΤΑΣΙΟΣ ΛΑΜΠΡΟΣ του Κων/νου
ΚΑΡΑΝΤΑΣΙΟΣ ΦΩΤΙΟΣ του Δημητρίου
ΚΑΡΑΝΤΑΣΙΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ του Δημητρίου
ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΜΑΡΙΑ του Νικολάου
ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ του Βασιλείου
ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ ΑΓΓΕΛΙΚΗ του Βασιλείου
ΜΥΖΗΘΡΑ ΓΙΑΝΝΟΥΛΑ του Κων/νου
ΒΑΡΣΟΥ ΓΙΑΝΝΟΥΛΑ του Γεωργίου
ΜΟΥΤΟΓΙΑΝΝΗ ΜΑΡΙΑ του Αθανασίου
ΜΥΖΗΘΡΑΣ ΣΠΥΡΟΣ του Ευαγγέλου
ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ ΟΛΓΑ του Παναγιώτου
ΚΡΙΚΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ του Κων/νου
ΚΡΙΚΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ του Δημητρίου
ΚΡΙΚΟΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ του Δημητρίου
ΚΡΙΚΟΣ ΑΧΙΛΛΕΑΣ του Δημητρίου
ΜΟΥΤΟΓΙΑΝΝΗ ΧΡΥΣΟΥΛΑ του Αθανασίου
ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ του Πανγ.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ ΝΙΚΗ του Δημητρίου
ΜΥΖΗΘΡΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ του Κων/νου
ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ του Κων/νου
ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ του Νικολάου
ΜΥΖΗΘΡΑ ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΗ του Ευαγγέλου
ΒΑΡΣΟΥ ΣΑΒΒΟΥΛΑ του Αθανασίου
ΚΡΙΚΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ του Παναγιώτου
ΜΥΖΗΘΡΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ του Παναγιώτου
ΣΙΟΥΝΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ του Κων/νου
ΣΙΟΥΝΗΣ Ν. Κων/νου
ΒΑΡΣΟΥ ΧΡΥΣΟΥΛΑ του Αθανασίου
ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ ΑΓΓΕΛΙΚΗ του Κων/νου
ΜΥΖΗΘΡΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ του Δημητρίου
ΜΥΖΗΘΡΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ του Παναγιώτου