Ενθυμήματα στο χρόνο 2

Η πρώτη χρονολογικά φωτογραφία με θέμα «Στην πλατεία μετά την Θεία Λειτουργία» απεικονίζει τους χωριανούς της εποχής εκείνης, δηλαδή τον Σεπτέμβρη του 1981, να συναθροίζονται στην πλατεία το πρωινό κάποιας Κυριακής, με την παραδοσιακή διανομή κολλύβων, καθώς η μικρή κοινότητα καμαρώνει για το νέο της απόκτημα τον φρεσκοχαραγμένο δρόμο, ο οποίος διαμορφώθηκε λίγους μήνες πριν, κατά το θέρος του ίδιου έτους, ενώ είχε ήδη αρχίσει δειλά – δειλά να γίνεται χρήση του δρόμου αυτού και από τα πρώτα οχήματα. Έτσι, ο διακαής πόθος ετών έγινε πραγματικότητα. Στα δεξιά του πλάνου και πίσω απ’ τον ασπρισμένο πλάτανο διακρίνεται το τότε κοινοτικό γραφείο, ενώ κυριαρχεί η χωμάτινη επιφάνια στο τοπίο. Έντονα διαφαίνεται η λαϊκή παρουσία σε αυτήν τη συνάθροιση και το παραδοσιακό χρώμα στην κίνηση των παριστάμενων προσώπων εκείνης της εποχής, σε σχέση με την σύνθεση της τοπικής κοινωνίας.

Στη συνέχεια, ο φωτογραφικός φακός καταγράφει από το ίδιο σημείο μερικές λήψεις της πλατείας αποτυπώνοντας τις αλλαγές του τοπίου, με το πέρασμα των δεκαετιών, οι οποίες έχουν να κάνουν με την εμφάνιση του Μνημείου Πεσόντων, την μετακίνηση του κωδωνοστασίου από την τότε αυτοσχέδια χρήση της καρυδιάς, σε σταθερή κατασκευή πλησίον του ναού. Επίσης, η χαρακτηριστική δενδροστοιχία από λεύκες, αντικριστά στην πλατεία, εμφανίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’90, φυτεμένες από το χέρι του Παναγιώτη Μυζήθρα στέκοντας αγέρωχες έως και σήμερα.

Παρατηρούμε δε, σύγχρονα στοιχεία ηλεκτροφωτισμού του τόπου, με δίκτυο ηλεκτροφόρων καλωδίων ήδη από το θέρος του ’87, ενώ στη συνέχεια και επί προεδρίας Δημητρίου Παναγιωτόπουλου, μπήκε σε διενέργεια η διαμόρφωση της πλατείας με πετρόχτιστο παρτέρι γύρω από τον τότε κεντρικό πλάτανο, στο οποίο συμπληρώθηκε ως σύνθεση στα 1997 η χαρακτηριστική πετρόχτιστη βρύση της πλατείας, επί πρώτης προεδρίας Νίκου Παναγιωτόπουλου. Κατά τα λοιπά, διακρίνουμε με τον καιρό μεταβολή του χωμάτινου τοπίου από κάποιες πρωταρχικές τσιμεντοστρώσεις της πλατείας, οι οποίες συν τω χρόνω εξελίχθηκαν στην πλακόστρωση του περιβόλου της εκκλησίας, περί τις αρχές της δεκαετίας 2000.

Εξάλλου, από τον Σεπτέμβρη του ’20 ο γέρο πλάτανος της πλατείας έπαψε να υπάρχει, μετά από απόφαση των αρχών για αναγκαστική εκκαθάριση του αιωνόβιου δέντρου, το οποίο είχε πληγεί από την ασθένεια των πλατάνων εκείνη την εποχή, ενώ περί την άνοιξη του ’24 φυτεύτηκαν νεαρά δενδρύλλια πλατάνων από τους Χρήστο Κρίκο, Ιωάννη Κρίκο και Λεωνίδα Μυζήθρα.

...Και η ζωή προχωράει.