Οδοιπορικό μέσ’ απ’ τα βουνά

Στο σύγγραμμα «ΑΠ’ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥ ΣΤΗ ΡΩΣΚΑ ΕΥΡΥΤΑΝΙΑΣ» (Αθήνα 1994) ο αείμνηστος δάσκαλος Αντώνης Γ. Τρούλλος περιγράφει τη διαδρομή, που διάβηκε ως πρωτοδιόριστος το Σεπτέμβριο του 1953 ενόψει της νέας σχολικής χρονιάς, για να φτάσει στην «χαμογελαστή Ρωσκά».

«Στον παρατιθέμενο χάρτη θα παρακολουθήσει ο αναγνώστης τη διαδρομή που ακολούθησα κι εγώ το έτος 1953, για να μετακινηθώ από το Καρπενήσι στο ακριτικό χωριό του διορισμού μου, την άγνωστή μου μέχρι τότε «Ρωσκά».

• Με λεωφορείο, από Καρπενήσι - Κεφαλόβρυσο - Κλαυσίον - Γαύρος - Μεγάλο Χωριό.
• Με τα πόδια, από Μ. Χωριό - Όρος Καλλιακούδα (υψ.: 2101) - Στουρνάρα - Κρικελλοπόταμο - Ρωσκά (διάρκεια 5 - 7 ώρες).»

Συνεχίζοντας αναφέρεται στην αγωνιώδη προσπάθειά του για να φτάσει στον απομακρυσμένο προορισμό του.

«Από το Καρπενήσι πήρα το λεωφορείο και κατέβηκα στο "Γαύρο", μήπως παρακαλέσω κάποιον να με οδηγήσει στο μακρινό και άγνωστο χωριό του διορισμού μου.
Όμως κανείς δεν ήταν πρόθυμος! Για μια στιγμή βρέθηκα σε πολύ δύσκολη θέση. Δεν ήξερα τι να κάνω.

Ευτυχώς συνάντησα σε λίγο, τον Κοινοτάρχη, απ' τη Ρωσκά, αγαπητό φίλο Πάνο Παναγιωτόπουλο, που φάνηκε, διατεθειμένος να με βοηθήσει.

- Θα σου δώσω μου 'πε το μουλάρι του ξαδέρφου μου Βάρσου και αυτό θα σε πάει γραμμή στο χωριό.
- Πόσες ώρες θα κάνουμε να φτάσουμε κ. Πρόεδρε;
- Ε, δε θ' αργήσετε και πολύ. Σε πέντε - έξι ώρες πρέπει να καλύψετε την απόσταση!
- Και από πού πρέπει να κόψουμε για ν' αντικρύσουμε τη Ρωσκά;
- Βλέπεις εκείνη τη βουνοκορφή της Καλλιακούδας μου είπε. Κράτα την ουρά του μουλαριού κι ανηφόριζε. Μετά θα κατηφορίσεις άλλο τόσο, θα φτάσεις σ' ένα ρέμα, θα περάσεις μια ξύλινη γέφυρα και πάλι θ' ανηφορίσεις.
- Με πολλά ανήφορο - κατηφόρια με μπερδεύεις κ. Πρόεδρε και νομίζω πως δεν θα φτάσω στην ώρα μου.

Κι όμως έφτασα! Αλλά πώς έφτασα, αυτό είναι μια άλλη ιστορία, που πρέπει να ψάξω να τη βρω καταγραμμένη σ' ένα ημερολόγιό μου, για να μπορέσω έτσι να τη δημοσιεύσω χωρίς παραλλαγές και ψευδαισθήσεις.
Γιατί το πρώτο εκείνο οδοιπορικό πάνω στα κακοτράχαλα μα περήφανα Ευρυτανικά βουνά, ήταν κιόλας ένα πλατύ αγκάλιασμα, ένας συναισθηματικός δεσμός, με το τοπίο, το μεγαλείο της μαγευτικής φύσης και τη γαλήνη και ηρεμία, της ανοιχτόκαρδης και καταπράσινης Ευρυτανίας!!»